fببب

روزنامه خراسان 1401/12/11.جواد نوائیان رودسری گزارش تصویری و شرح شکل و شمایل مشهد در اواخر دوره ناصرالدین‌شاه قاجار که برای نخستین‌بار با دوربین عکاسان ایرانی و ایتالیایی ثبت شدآدم‌ها، مانند همه موجودات زنده و غیرزنده، گرفتار بُعد چهارم هستند؛ زمان! اصلاً این بُعد چهارم دست و پای بشر را بسته‌است و اجازه نمی‌دهد از جایش تکان بخورد. به خاطر همین مسئله، شما، دست کم تا موقعی که گرفتار این کالبد مادی هستید، نمی‌توانید در آنِ واحد دو جا باشید، یا هر وقت دلتان خواست پَر بکشید و بروید به گذشته یا آینده؛ حتی با این ماجرای بُعد چهارم، نمی‌شود برگشت به یک ثانیه قبل! با این حال، آدم‌ها وقتی هوسِ کاری به سرشان می‌زند، ول کن ماجرا نیستند، مثلاً همین ناممکن بودن سفر به گذشته؛ هرچند نمی‌شود به عقب برگشت، اما حداقل می‌توان از آن نشانه‌ای، چیزی، برای آینده ذخیره کرد که وقتی هوس سفر به سرمان زد، برویم آن را ببینیم یا بخوانیم، بعد در ذهنمان، سفر کنیم به گذشته‌ای که دیگر گذشته! خوشبختانه زور بُعد چهارم، به خیال و تصورات ما نمی‌رسد. حالا با این تفاصیل، سفر کردن به مشهد 150 سال قبل، خیلی دور از دسترس به نظر نمی‌رسد؛ کافی است تاریخ را جست‌وجو کنیم و عکس‌های به جا مانده را ببینیم؛ خیلی زیاد نیستند، اما آن‌قدر عکس و نوشته در اختیار ما هست که جوابگوی یک سفر رؤیایی و جذاب باشد؛ یک سفر رؤیایی به 150 سال قبل.تناسب رنگ شهر و 37 برج دیده‌بانی آنمشهد از همان ابتدای شکل گرفتنش در هزار و 200 سال قبل، هویتی زیارتی داشت و مقصد زائرانی بود که از همه جای دنیا به پابوس حضرت رضا(ع) می آمدند. شیخ صدوق در «عیون اخبارالرضا(ع)» روایت‌هایی از زائران مصری و حتی افرادی از اندلس نقل می‌کند که به مشهد آمدند، زیارت کردند و بر fببب...

مدرس بازنشسته تربیت معلم  های بجنوردچاپ دوکتاب درموردبجنورد .نگارش بیش از1000مقاله گزارش ومصاحبه درنشریات استان وکشور . مروج برترکتابخوانی کشوردرسال 1397چاپ ده کتاب درسال 1401و 20کتاب آماده کسب مجوز برای چاپخبرنگارومسئول تحریریه روزنامه خراسان شمالی به مدت 5سال دبیرانجمن ادبی عارف بجنوردازسال 1364عضوانجمن مفاخراستان و...هرگونه.برداشت ازاین وبلاگ آزادآزادآزادمی باشد.روزانه 500صفحه کتاب می خوانم که هرروز کتابی معرفی می شود.09153187126 fببب...

بهادر امیرحسینیکتاب نیوز.«آقارضا وصله‌کار» [نوشته مهیار رشیدیان] رمانی است علیه زیباشناختی زمان‌مند که غالبا از جانب میانجی‌گرانی به راه می‌افتد که خود در کشف نویسنده و بازار نشر ایران ذی‌نفع هستند. علیه کلاژنویس‌های ادبی که درصدد چسباندن تکه‌های تاریخ به هم و تبدیل آن به رمان تا داستان هستند.«آقارضا وصله‌کار» داستان یک بازجویی است. بازجویی آوازه‌خوانی به نام رضا که حنجره زخمی‌اش مجال سخن گفتن را از او گرفته است. نحوه بازجویی از آقارضا و بازگویی خاطرات از زبان او به نحوی است که در خدمت قصه است و به عبارتی نویسنده با گذاشتن دیالوگ در دهان آنها قصدش ایجاد تاویل و تفسیر و نمادپردازی برای مخاطب و منتقد نیست و بدان اهمیتی نمی‌دهد و ابزار او زبان است؛ زبانی که به صورت شکسته در اثر جاری و برخی صاحب‌نظران را به انتقاد واداشته که نویسنده دچار افراط شده است. اما افراطی در کار نیست و بلکه ذات اثر و توانمندی نویسنده را نشان می‌دهد. «مثه قدیما هر وقت و بی‌وقتی که عشقم باشه میلم بکشه سی دل خودم بزنم زیر آواز.... تف به بخت سوخته‌ت رضا وصله‌کار! ها؟ بعضی روزا یه دفعه و با هم جیغ می‌زنن... چه جیغی... نترس... صدا خودشانه... کلاغ هان.. چه بدانم چرا ئی جور ضجه می‌زنن به جای قارقار. یه بابایی بود، حرف سال‌ها پیشه... بهش می‌گفتن ناتور.»جسارت رشیدیان در استفاده از این نوع زبان، آوردن لهجه و محاوره در دوره‌ای که ادبیات شهری و شهرنویسی رواج یافته ستودنی است. مکان در داستان حایز اهمیت نیست و آنچه مهم است فضا و صحنه‌پردازی با آتش، اتاق بازجویی و دکه می ‌‌فروشی شخصی به نام بوغوس است که در آتش به طرزی هولناک سوزانده شد. اینکه منتقدان و در راس آنها امیرحسن چهلتن به زبان و افراط نویسنده در محاوره ایراد می‌ fببب...